Mimo konieczności pokonania rozbudowanej procedury biurokratycznej i uzyskania szeregu zezwoleń i pozwoleń, nadal są amatorzy przedsięwzięć typu rewitalizacja budynków poprzemysłowych. Tego typu architektura stwarza duże możliwości adaptacyjne, choć nie pozbawione technologicznych i logistycznych wyzwań. Pomieszczenie będące dawnymi halami produkcyjnymi posiadają wielką powierzchnię, która daje możliwości różnego typu podziałów wewnętrznych. Problem stanowią ciągi komunikacyjne, dawniej wystarczające na użytek fabryki, ale o zbyt małej wydolności w przypadku adaptacji budynku na cele mieszkaniowe lub użyteczności publicznej. Wysokość hal fabrycznych jest z jednej strony zaletą, a z drugiej utrudnieniem. Zaletą, ponieważ we wnętrzach dużej wysokości można stworzyć lokale dwupoziomowe. Wada dużej wysokości hal fabrycznych ujawnia się w momencie planowania doświetlenia adaptowanych pomieszczeń, ponieważ wiąże się z obecnością wielkich i wysokich otworów okiennych, nie dających się podzielić na użytek nowo planowanych wnętrz. Ogromnym wyzwaniem jest rozprowadzenie nowych, dostosowanych do planowanej funkcji rewitalizowanego budynku, instalacji i mediów, takich jak: instalacja wodna, grzewcza, gazowa, elektryczna. Zawsze konieczne jest dobudowanie kanałów wentylacyjnych i kominowych.
Rewitalizacja zabudowań postindustrialnych
